Ondanks dappere pogingen om met een alternatieve aanpak te komen, hebben pop-ups nog steeds te maken met internet. Het lijkt erop dat elke site die u bezoekt, u moet aanmelden voor een nieuwsbrief, gebruik wilt maken van een aanbieding, een sponsor wilt bezoeken of feedback wilt geven voordat u de inhoud heeft bereikt die u bent gaan zien.
De waarde van de pop-up voor ontwerpers ligt voor de hand: een stukje informatie dat niet altijd op het scherm hoeft te staan, hoeft andere meer permanente elementen van het ontwerp niet te verdringen; het creëren van een eigen venster geeft het tijdelijke ruimte, en de vereiste bekendheid, zonder de rest van de lay-out te onderbreken.
Pop-ups kunnen eenvoudig worden afgedaan, vaak gewoon door ergens te klikken, maar in de pop-up. Psychologisch partitioneren ze content, laten ze toe dat competitie-inzendingen, logins en dergelijke gedurende een korte periode worden gefocust. Pop-ups ondersteunen ook netjes het probleem van het openen van nieuwe vensters, het onderhouden van een enkele sessie en het voorkomen dat gebruikers passief van een site weg navigeren.
Maar pop-ups zijn ook opdringerig. Ze lijken heel erg op een ober die probeert je bestelling op te nemen voordat je je jas hebt uitgedaan. Ze zijn gemakkelijk toe te passen op een site met minimale onderbrekingen, maar eenvoudige oplossingen zijn zelden goede oplossingen.
Usability-testen hebben de neiging te laten zien dat gebruikers een hekel hebben aan pop-ups - ze zo snel mogelijk sluiten - maar dat ze deze ook meestal begrijpen, misschien omdat ze de basis-UI van het besturingssysteem nabootsen.
Met bruikbaarheid zo hoog op ieders agenda, evolueerden pop-ups gewoon op het juiste moment? Zijn ze een stabiel ontwerppatroon of een bijzonder persistente designtrend?