Een paar weken geleden Alex Cornell, plaatste wat hij beschrijft als "De slechtste portfolio ooit" een pagina met clichés, te veel gebruikte trends en saaie kopie.
Zijn motivatie was vermoedelijk om de massa's te leren hoe een portfolio eruit moest zien. De grappige spoof van Cornell bevat juweeltjes als de verplichte "weg naar nergens" -foto, pretentieuze biografie en een deskundigheidstabel die expertise als percentages weergeeft.
De subtitel op de nepsite van Cornell luidt: "Zo kun je niet ingehuurd worden als ontwerper". Echter, het feit is dat veel ontwerpers met promopagina's - laten we dit geen portfolio noemen, goed of slecht, omdat het niet één is - wel ingehuurd worden.
Welnu, de sleutel tot de waarde van deze pagina is de eerste regel van de biografie; de ontwerper zegt dat ze 23 is en in San Francisco woont. Dat betekent dat als ik op zoek ben naar een junior designer voor een bureau in San Francisco, onze fictieve ontwerper aan mijn eerste criteria heeft voldaan.
Wat meer is, onze fictieve ontwerper heeft een leven en belangen buiten het kantoor. Dat maakt haar het soort persoon waar ik 60+ uur per week mee zou willen doorbrengen.
Cornell's eigen kritiek op de pagina is het meest vernietigend over het gebrek aan werk, maar in mijn ervaring hebben jonge ontwerpers vaak beperkte input bij grote projecten. Als je een paar jaar na het werken als een verheerlijkt theejongen / meisje hebt doorgebracht, dan is er niet veel dat ik zal leren van het beoordelen van je portfolio.
De realiteit van deze industrie is dat sommige zeer bekwame junioren zeer lange uren besteden aan grootschalige projecten waaruit het onmogelijk is om een eerlijke weerspiegeling van werk te presenteren. Hoe precies moet onze fictieve ontwerper haar werk onderschrijven: "Hier is een site waar ik aan werkte, de typografie, branding, lay-out, fotografie en code werden allemaal aan mij overhandigd, maar zie je die afgeronde rechthoek? Ik heb dat veranderd van 8px naar 9px "?
Als ik het niveau van haar vaardigheid wil begrijpen, kijk ik op de LinkedIn-pagina van deze ontwerper, die handig genoeg is gekoppeld.
Ik ben de afgelopen jaren betrokken geweest bij verschillende rekruteringsprocessen en in beide gevallen was één ding waar: elke ontwerp-vacature is massaal over-onderschreven. Als gevolg hiervan worden vacatures zelden behandeld door ontwerpers; ze worden afgehandeld door HR-managers of zelfs recruitment-consultants. Een pagina met werken van wereldklasse heeft geen nut voor deze mensen, ze hebben zelden ontwerpkwalificaties; er is een lijst met vereisten en als je 75% van de vakken kunt aanvinken - dat klopt, je hebt geen 100% nodig - dan ben je waarschijnlijk in de rij voor een interview.
Uiteraard bekijkt Cornell de pagina vanuit zijn eigen positie, het is een parodie op basis van zijn ervaring met rekrutering. Een van zijn centrale bugbears is de nadruk op het presenteren van vaardigheden als percentages. En ja, natuurlijk is het waar dat niemand 55% van het logo-ontwerp kent. Maar wat deze skillcharts vertellen, is ten eerste welke vaardigheden onze ontwerper bezit en ten tweede waar ze haar sterke en zwakke punten ziet. Zo blijkt bijvoorbeeld uit de grafiek dat hoewel onze ontwerper ongeveer de helft van haar tijd aan logo-ontwerpen heeft besteed, ze iets minder heeft uitgegeven over codering; die vooringenomenheid vertelt me of ze goed past bij de vacature waarvoor ik rekruteer.
Stelt u zich eens voor dat een toonaangevend bureau in San Francisco een junior-ontwerper nodig heeft. Hier is een lijst met vereisten waar ze meestal om vragen:
Raad eens wie er een interview krijgt ... yep, je snapt het, onze fictieve ontwerper.
Nee. Maar ook niet de beste portfolio ter wereld. Wat deze promo-site zal doen, is om je bij de deur te krijgen, je toe te voegen aan de shortlist en je de kans te geven indruk te maken tijdens een sollicitatiegesprek.
Het voorbeeld van Cornell is niet bijzonder goed ontworpen, de kopie is afschuwelijk en de gebruikte foto's zijn vreselijke clichés. Maar voor junior ontwerpers is dit dichter bij een ontwerpoplossing dan veel werkgerichte portfolio's die op zijn best de vaardigheden van een junior ontwerper versluieren en in het slechtste geval overdrijven.
De les die we wegnemen van de grappige spoof van Cornell moet zijn: wanneer we ontwerpen, moet het doelpubliek centraal staan in elke overweging. Op basis hiervan is 'The Worst Portfolio Ever' niet het beste portfolio ooit, maar het is een heel eind weg van het ergste.
Is "The Worst Portfolio Ever" de slechtste portefeuille ooit? Wat is het ergste dat je ziet in portefeuilles? Laat het ons weten in de comments.